افتتاحیه‌ی "بار احساسی" متشکل از دو صحنه مهم است که شالوده‌ی اصلی اثر را پیش چشم می‌گذارد. اولی ترسیم‌کننده‌ی اتمسفر خانه‌ای پرماجرا است که کودکی قرار است از زبانش انشایی بنویسد. این پیش‌درآمد با یک مچ‌کات خارق‌العاده فرجام می‌یابد؛ جایی که نگاه خیره‌ی دخترک، به ترکی از دیوار خانه کات می‌خورد که مبین نوعی این‌همانی میان آن‌هاست که هر دو زیر بار احساسی محتویات مادی و معنوی آن خانه کمر خم کرده‌اند. عنوان‌بندی فیلم روی همین دیوار ترک‌خورده ظاهر می‌شود و پس از آن، مقدمه‌ی دوم را داریم با بازیگر تئاتری که درست پیش از اجرای افتتاحیه‌اش، به مرز فروپاشی روانی رسیده و می‌کوشد از آن سالن مالامال از جمعیت فرار کند.

موتیف‌های فیلم در همین دو مقدمه جاری‌اند. خانه‌ای سترگ و تلاشی هرکول‌گونه برای اجرا که در دلش ملغمه‌ای است از تاریخ، حافظه، بیان، هنر و تروما که جملگی در پود و تار درام خیره‌کننده‌ی تریه تنیده‌اند. درامی که یکی از برگمانی‌ترین آثار سال‌های اخیر سینما را در عین حفظ فردیت و اصالتش می‌آفریند. داستانی که پس از تمام‌شدنش در ذهنت پرسه می‌زند و وادارت می‌کند که همزمانی که معنایی که وقایع قصه برای کاراکترهایش دارد، به نسبتی که با زندگی زیسته‌ی خودت پیدا می‌کند هم بیندیشی.

تری‌یر بی‌آنکه ذره‌ای به ورطه‌ی اغراق یا سانتی‌مانتالیسم بلغزد، رنج را به تجربه‌ای مشترک بدل می‌کند؛ تجربه‌ای که در سکوت‌ها، در لرزش‌های ناگهانی چهره‌ها، و در فاصله‌هایی که میان آدم‌ها انباشته شده رسوب کرده. «بار احساسی» نه صرفاً درباره خانواده‌ای متلاشی یا پیوندهایی گسسته، که درباره‌ی جسارت نگاه‌کردن به گذشته است؛ آن‌هم گذشته‌ای که هیچ‌کس نمی‌خواهد تصاحبش کند، اما همه ناگزیرند آن را بر دوش خود حمل کنند.

در جدیدترین اپیزود از پادکست اودیسه سینمایی، به دل تازه‌ترین ساخته یواکیم تری‌یر زده‌ایم...